Παρασκευή 31 Μαρτίου 2017

"Το φύλο μου, ο εαυτός μου / My gender, Myself" - 2017

For English text you can visit http://fkth.gr/en/en/my-gender-myself

Ομαδική έκθεση φωτογραφίας
Toss Gallery / Θεσσαλονίκη   31/3 – 19/4/2017

Συμμετείχαν: Φρόσω Παπαδημητρίου, Τζίνα Μαραγκουδάκη, Μάνος Χρυσοβέργης, Λίλη Ζουμπούλη, Πάνος Κέφαλος, Εύα Γερομιχαλού-Βέη, Έλενα Γανδά, Γιώργος Κάνης, Γεωργία Πονηράκου, Γεωργία Λαλέ (video), Βασιλική Σανδάλη, Κυριάκος Κατσαρέας, Φίλη Ολσέφσκι, Μαρία Τζεφέρη, Αφροδίτη Δάφνου (performance)

Στο πλαίσιο αυτών των δράσεων πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2017,ημερίδα πάνω στο θέμα του Φύλου, στο Μουσείο Φωτογραφίας με ελεύθερη είσοδο για το κοινό. ...περισσότερα 

Παραγωγή: Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης

Επιμέλεια: Θανάσης Ράπτης


"Το φύλο μου, ο εαυτός μου"

“Ποτέ δεν ένιωσα καταπιεσμένη εξαιτίας του φύλου μου. Κάθε φορά που γράφω ένα ποίημα ή ζωγραφίζω, δεν είμαι γυναίκα. Είμαι καλλιτέχνις” Patti Smith, Ποιήτρια, Μουσικός
Το φύλο στον άνθρωπο είναι ένας πολύ σοβαρός παράγοντας, που διαμορφώνει/διαμορφώνεται από τον ψυχισμό του. Οι περισσότεροι άνθρωποι συνήθως προσαρμόζονται -κάποιες φορές με επώδυνο τρόπο- στο ρόλο-φύλο που τους έτυχε! Το προφανές βιολογικό φύλο αποτελούσε για αιώνες αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα και για την επιστήμη.
“Εγώ ήμουν απελευθερωμένη γυναίκα πολύ καιρό πριν εφευρεθεί ο όρος γι' αυτό” Peggy Guggenheim, Συλλέκτης έργων τέχνης
Τον όρο 'gender' (φύλο) εισήγαγε πρώτη φορά το 1972 ο ανθρωπολόγος Ann Oakley, ώστε να πάρει την έννοια του «κοινωνικού φύλου», δηλαδή του φύλου που γνωρίζουμε ότι έχει κατασκευαστεί κοινωνικά και πάντα σε αντίστιξη με τον όρο «sex» ο οποίος θα αντιστοιχούσε στο βιολογικό φύλο. Μέχρι τότε, ο όρος sex ήταν αυτός που σήμαινε το φύλο και για κάποια χρόνια μετά το τέλος του δεύτερου κύματος του φεμινισμού (1960-1980), οι όροι sex και gender αλληλοσυμπληρώνονταν και συγκρούονταν μέσα σε ένα κλίμα γενικότερης αμηχανίας.
“Φύλο δεν είναι κάτι που κάποιος 'είναι', είναι κάτι που κάποιος 'κάνει', μια πράξη ... το να 'κάνεις' μάλλον παρά το να 'είσαι'. Δεν υπάρχει έμφυλη ταυτότητα πίσω από τις εκφάνσεις του φύλου. Αυτή η ταυτότητα είναι επιτελεστικά δομημένη από τις πλέον χαρακτηριστικές εκφάνσεις που λέγεται ότι είναι το αποτέλεσμά της. Αν ο αμετάβλητος χαρακτήρας του sex-φύλου είναι αμφισβητούμενος, ίσως αυτή η δομή που ονομάζεται 'sex-φύλο' είναι αυτό που έχει δομηθεί πολιτισμικά ως gender-φύλο. Στην πραγματικότητα, ίσως ήταν ήδη πάντα gender -φύλο, έχοντας ως συνέπεια ο διαχωρισμός ανάμεσα στα δύο να καταλήγει στο να μην υπάρχει διαχωρισμός” Judith Butler, Αμερικανίδα φιλόσοφος και θεωρητικός του Φύλου
Στην έκθεση "Το φύλο μου, ο εαυτός μου" συμμετέχουν μερικοί από τους πιο καταξιωμένους, νέους Έλληνες καλλιτέχνες, που ζουν, εργάζονται και διαπρέπουν στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Περιλαμβάνει 12 φωτογραφικές ενότητες, 1 video art, 1 performance και μια φωτογραφική κατασκευή. Προσπαθεί να εξερευνήσει το θέμα του φύλου μέσα από το βίωμα, την εμπειρία και την αναζήτηση, που οδηγεί σε μια εμβάθυνση για μια πιο ουσιαστική αυτογνωσία, καθώς και να αναδείξει την έκφανση του φύλου ως μια καθαρά πολιτική πράξη. Η τέχνη είναι η τελευταία καταφυγή του ανθρώπου για να εκφράσει με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια αυτό που του συμβαίνει, πεδίο στο οποίο συνήθως ο λόγος αποδεικνύεται λίγος!
Διαισθανόμουν ότι υπήρχε διπλός κίνδυνος για την συγκρότηση της έκθεσης: ή να γίνει πολιτικά ορθή, κλείνοντας τα μάτια στις επιθυμίες ενός μεγάλου ποσοστού της κοινωνίας ή να χειραγωγηθεί από τις 'σειρήνες' της 'πιασάρικης' φωτογραφίας, αποκλειστικά με ακραίες σκηνές, με κύριο χαρακτηριστικό την εκτός ορίων σεξουαλικότητα, παγίδα στην οποία συνήθως πέφτουν θεματικά κινηματογραφικά αφιερώματα που έχω δει κατά καιρούς. Επιδίωξα τέλος να υπάρχει η διαπραγμάτευση της κορυφαίας -κατά τη γνώμη μου- έμφυλης ανθρώπινης έκφανσης, που δεν είναι άλλη από τη μητρότητα.
“Με την εμπειρία που απόκτησα φωτογραφίζοντας για πολλά χρόνια την πάλη μεταξύ των δύο φύλων με τους κώδικες και τους ορισμούς τους και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στις σχέσεις μεταξύ τους, ήταν μεγάλη ανακούφιση για μένα να συναντώ ανθρώπους που είχαν ξεπεράσει τα όρια που βάζει το φύλο. Πολλοί άνθρωποι τρομοκρατούνται αν δεν κατηγοροποιούν τους άλλους -ως προς την φυλή, την ηλικία και κυρίως ως προς το φύλο. Θέλει γερά κότσια να βγαίνεις στο δρόμο και να πέφτεις σε ρωγμές. Κάποιοι φίλοι μου αναιρούν τα φύλα καθημερινά από αγόρι σε κορίτσι και πάλι από την αρχή"
Nan Goldin, Αμερικανίδα φωτογράφος
Η πορεία της προετοιμασίας της έκθεσης μου έδωσε την ευκαιρία για ανταλλαγή απόψεων με τους συμμετέχοντες, που οδήγησε στην ανακάλυψη πτυχών της προσωπικότητάς μας που δεν είχαμε φανταστεί, αλλά και περαιτέρω εξερεύνηση της ψυχοσύνθεσής μας και των βαθύτερων επιθυμιών μας. Νιώθω δε ότι επηρέασε βαθιά και τον δικό μου ψυχισμό, καθώς -καθόλου τυχαία νομίζω- επανενεργοποιήθηκαν στοιχεία της έμφυλης συνειδητότητάς μου, που βρίσκονταν σε ένα είδος λήθαργου, χαμένα σε μια θάλασσα βεβαιοτήτων!
“Και οι άντρες και οι γυναίκες θα έπρεπε να αισθάνονται ελεύθεροι να είναι ευαίσθητοι. Και οι άντρες και οι γυναίκες θα έπρεπε να αισθάνονται ελεύθεροι να είναι δυνατοί ... Έφτασε η ώρα που θα πρέπει όλοι να αντιλαμβανόμαστε το φύλο σε ένα φάσμα και όχι σαν αντιτιθέμενα σύνολα από ιδεώδη” Emma Watson, Αγγλίδα ηθοποιός, μοντέλο και ακτιβίστρια

Θανάσης Ράπτης                                                                                                                         
Φωτογράφος – Επιμελητής της έκθεσης



Γνώρισα την Έμιλυ σε ένα πάρτυ. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Όλες ξέραμε ότι η πολυεδρική της ομορφιά είναι μαγική. Καιρό αργότερα, της ζήτησα να τη φωτογραφήσω. Ούτε αυτό έχει σημασία. Λίγους μήνες μετά, η διαπλανητική ομορφιά αυτοκτόνησε. Άκουσα τότε πολύ ηχηρά από πολλά βρεγμένα μάτια και πρησμένα από το κλάμα στόματα πως η τόσο αμείλικτα χτυπημένη τρανς κοινότητα, και η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα στο σύνολό της, έχασαν μια απο τις πιο σημαίνουσες, τις πιο παλλόμενες τους αγωνίστριες. Μια φίλη μου είπε για το θανατό της: “Αποδεκατιζόμαστε”. Η βουτιά μιας ανθρώπου στο τίποτα σημαίνει ότι ακόμη και τα πιο φθαρτά πράγματα γύρω της, υφάσματα, σημειωματάρια, κινητά, είναι τώρα πιο κοντά στη ζωή από το δέρμα της, τα μάτια της, όλα πάνω της. Σημαίνει ότι ακόμη και οι φωτογραφίες που τραβήξαμε μαζί εκείνο το βράδυ της φωτογράφησης, είναι πιο απενεργοποιημένες κι από τους πνεύμονές της. Σημαίνει ότι, ακόμη και όσες από εμάς που τη γνωρίσαμε, παίξαμε παλιότερα μπουνιές με το θάνατο, δεν καταφέραμε εδώ να πιάσουμε καλά την πληροφορία στα χέρια μας: η Έμιλυ είναι κι αυτη σάρκινη κι αληθινή, δεν είναι απείκασμα ηρωισμού, αλλά καταγγελία που (δεν) ανασαίνει (πια). Σημαίνει το προφανές: η ταυτότητα που δεν εκπληρώνεται παράγει μη ύπαρξη που ισοδυναμεί με την ανυπαρξία που διέπει το θάνατο. Και με αυτήν την καταγγελία της ανυπαρξίας που φέρνει η αυτοχειρία της, αποκαταστάθηκε τελικά η ταυτότητα.

Η Φίλη Ολσέφσκι γεννήθηκε στο Λοτζ της Πολωνίας το 1986 και ζει στην Αθήνα. Σπουδές στην Σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ., υπό τον Γιώργο Τσακίρη. Φιλμογραφία της έχει προβληθεί στις Νύχτες Πρεμιέρας, στο NIFF της Νάουσας και στο Φεστιβάλ Χαλκίδας. Οι φωτογραφικές της σειρές έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά όπως τα ASU, Oitsarisme, Artfly Barfly, Positive Magazine, yishuzs.com.

Ο αυνανισμός είναι η πρώιμη σεξουαλική πράξη που βιώνουν οι άνθρωποι, προετοιμάζοντας τα βήματα και τους ρόλους τους για τη μετέπειτα ενεργή σεξουαλική ζωή. Για ορισμένους ανθρώπους θεωρείται ταμπού, ενώ στην ελληνική κοινωνία ως διαδικασία έχει ταυτιστεί κυρίως με το ανδρικό φύλο. Η πραγματικότητα όμως είναι πως αποτελεί μια ολοκληρωμένη συνειδητή πράξη, μέσα από την οποία όσο ο άνδρας τόσο και η γυναίκα αναζητούν ευχαρίστηση, εξερευνώντας την σεξουαλικότητα και τον σεξουαλικό ρόλο του ατόμου.
Το γεγονός ότι δεν συμβάλλει στην αναπαραγωγική διαδικασία έχει ως συνέπεια να θεωρείται κάτι το μη φυσιολογικό, ενισχύοντας τους μύθους και την σιωπή γύρω από αυτό. Ο ρόλος της εκκλησίας στη δαιμονοποίηση αυτή είναι περισσότερο από προφανής.
Μέσα από αυτές τις φωτογραφίες ο γυναικείος αυνανισμός παρουσιάζεται με τους όρους και τους κώδικες ενός glamorous lifestyle, αισθητικής που επιδιώκει και καταφέρνει να ομογενοποιεί και να κάνει αποδεκτές στο ευρύ κοινό ανθρώπινες πρακτικές και συμπεριφορές, που στο παρελθόν περιβάλονταν από ένα πέπλο σιωπής.

Ο Κυριάκος Κατσαρέας γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου ζει έως σήμερα. Μετά από σύντομες περιπλανήσεις σε άλλους επαγγελματικούς χώρους, βρίσκει οριστικά το δρόμο του το 1995 με τη δημιουργία του πρώτου του studio. Εμπνεύστηκε, σκηνοθέτησε και φωτογράφισε με πάθος ανθρώπους, περνώντας μοιραία στο χώρο της μόδας & της διαφήμισης, εκεί όπου μέσα από την ιδιαίτερη χρήση του φωτός, τα παιχνίδια των σκιών και τα φίλτρα του προσωπι- κού του κόσμου αναδείχτηκε το θεατρικό και συνάμα μοντέρνα απροσδόκητο ύφος του.
Είναι μέλος του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης απο το 1992 και έχει διακριθεί σε διαγωνισμούς φωτογραφίας.
Εκθέτει τα έργα του τόσο σε ατομικές όσο και ομαδικές εκθέσεις.

“Ο μεταβατικός χώρος αφορά ένα τόπο και μια διαδικασία εσωτερικής σύγκρουσης ανάμεσα στην πραγματικότητα και την φαντασίωση”. Ένα φωτογραφικό ημερολόγιο από την προσωπική μου ζωή σε εξέλιξη.
 Τα τελευταία χρόνια συλλέγω εικόνες από τον κόσμο μου με βάση το ένστικτο, την εμμονή και τον φόβο. Κινούμαι ή μένω στάσιμος άλλοτε, σε γνωστούς ή άγνωστους τόπους, ανακαλύπτοντας τον εαυτό μου.

Ο Πάνος Κέφαλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1990. Σπούδασε στη σχολή Σταυράκου διεύθυνση φωτογραφίας και στη συνέχεια φωτογραφία στο Ι.Ε.Κ. ΑΚΜΗ. Το 2011 πραγµατοποίησε την πρώτη του έκθεση µε τίτλο “Εντροπία”. Στη συνέχεια έλαβε µέρος και σε άλλες οµαδικές εκθέσεις και το 2013 επιλέχθηκε να παρουσιάσει την δουλειά του “saints” στο Athens Photo Festival, στους Νέους Έλληνες Φωτογράφους. To 2014 µπήκε στην shortlist του διαγωνισµού Leica Oskar Barnack Award. Τον Νοέµβρη του 2012 ξεκίνησε το project του “saints” το οποίο ολοκλήρωσε στα τέλη του 2015. Τον Ιούλιο του 2016 κυκλοφόρησε το βιβλίο του από τον Ιταλικό εκδοτικό “Fabrica”. Οι “saints” βραβεύθηκαν στον διαγωνισµό LensCulture Street Photography Awards 2016, στην κατηγορία Jurors' picks από τον Enrico Bossan


Το φύλο είναι πράττειν ...Το τωρινό του σχήμα βρίσκεται παράλληλα στο πριν και το μετά. Ξεγλιστράει από την σφαίρα της δεδομένης συνθήκης, ρευστοποιείται και γίνεται έκφραση. Αυτή η έκφραση είναι και αυτό που απασχολεί την συγκεκριμένη δουλειά. Πρόκειται για απεικονίσεις ατομικών αφηγήσεων όπου αμφισβητούν την αλήθεια που η κοινωνία θέτει ως πρωταρχική, τοποθετώντας μας μπροστά και στις δυο πλευρές του καθρέφτη. Ενός καθρέφτη που επιδιώκει να ντυθούμε κάθε πτυχή σχεδόν μυστηριακή της επιθυμητής ταυτότητας, απτής και ταυτόχρονα ρευστής. Μια προσπάθεια να μπούμε στο εσωτερικό τους, να γίνουμε ένα με αυτές και να γευτούμε τον εαυτό μας με άλλο τρόπο.

Η Μαρία Τζεφέρη ζει στην Αθήνα, έχει σπουδάσει Ευρωπαικές Σπουδές και Διοίκηση Πολιτιστικών Μονάδων. Ασχολείται με τη φωτογραφία από το 2012 και έχει πάρει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και παρουσιάσεις. Ο τρόπος που φωτογραφίζει είναι σχεδόν βιωματικός. Τα θέματα που κυρίως συνοψίζουν τη μέχρι τώρα δουλειά της είναι ανθρωποκεντρικά και αφορούν την ανάδειξη της ανθρώπινης μοναδικότητας και διαφορετικότητας.

   
Επαναπροσδιορίζω την σημασία φωτογραφιών - οπότε και στιγμών – από βιωματικές μου εμπειρίες που αποτέλεσαν σταθμούς στη ζωή μου ως γυναίκα και ως ο εαυτός μου. Η επαφή με την πρώτη μου κούκλα, το προστατευτικό πατρικό άγγιγμα, ο έρωτας, η εγκυμοσύνη και η επίδρασή της στο σώμα μου, η ιδιαίτερη σχέση με το παιδί μου κατά τον θηλασμό, το λευκό φουστάνι της νιότης …

Η Έλενα Γανδά γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Ασχολείται με τη φωτογραφία εντατικά από το 2008, παρακολουθώντας μαθήματα, workshops, σεμινάρια και συμμετέχοντας σε πολλές δραστηριότητες γύρω από την φωτογραφία. Έχει εκθέσει κυρίως στην Θεσσαλονίκη, αλλά και στο εξωτερικό. Είναι μέλος του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης και της Φωτογραφικής Ομάδας Kλικ-ers.


“...Περπατώ μες στ' αγκάθια μες στα σκοτεινά
σ' αυτά που 'ναι να γίνουν και στ' αλλοτινά
κι έχω για μόνο μου όπλο μόνη μου άμυνα
τα νύχια μου τα μωβ σαν τα κυκλάμινα...”
'Μαρία Νεφέλη', Οδυσσέας Ελύτης

Η Τζίνα Μαραγκουδάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε πιάνο και ανώτερα θεωρητικά της μουσικής και εργάζεται στην Περιφέρεια Αττικής. Από το 2010 ασχολείται εντατικά με τη φωτογραφία καθώς ήταν παιδικό απωθημένο


SEX... όπως λέμε φύλο κλωστή, μεγεθυντικός φακός, χαρτόνι
Το έργο πραγματεύεται την σεξουαλική αντικειμενοποίηση του γυναικείου φύλου μέσα από την πράξη της ηδονοβλεψίας και απεικόνισης της γυναικείας μορφής ως υβριδίου, αποτελούμενο από σάρκα και κουκλίστικα χαρακτηριστικά.
Παράλληλα σχολιάζει την εικόνα πού η πλειοψηφία των γυναικών ακόμα υιοθετεί, οδηγούμενη από τις τάσεις της μόδα και τους κανόνες προβολής και συμπεριφοράς, που συνδέονται και καθορίζονται από κοινωνικούς κύκλους, social media και celebrities.
Παθητική και διαθέσιμη, περιορισμένη εντός των παραμέτρων που καθορίζονται από το κοινωνικό περιβάλλον της, περιμένει να λατρευτεί και να αποθεωθεί για την εντός των προδιαγραφών ομορφιά της και την έντονη εκπομπή της σεξουαλικότητάς της... ή αυτή είναι απλά η γενική αντίληψή μας ως θεατές, οδηγημένη από τα κοινωνικά ταμπού και στερεότυπα;
(Φωτογραφική εγκατάσταση)

H Φρόσω Παπαδημητρίου έχει σαν έδρα το Λονδίνο τα τελευταία 10 χρόνια. Σπούδασε Καλών Τεχνών στο πανεπιστήμιο Middlesex University of London και είναι κάτοχος πτυχίου Master Σπουδών στην Διοίκηση και Πολιτική των Τεχνών. Έχει συνεργαστεί με γκαλερί στο Ηνωμένο Βασίλειο, Ελλάδα, Γαλλία, Τουρκία, Γερμανία, Φιλανδια, Ολλάνδια, Περού, Η.Π.Α, Ταϊβάν και Ιαπωνία και έργα της έχουν συμπεριληφθεί σε εκδόσεις βιβλίων στην Ταϊβάν, τις Η.Π.Α, την Ελλάδα και το Ηνωμένο Βασίλειο. Είναι διευθύνων της ομάδας Collaborative Art και συνεργάτιδα στο The Exchange, βιβλιοπωλείο και βιβλιοθήκη των ανεξάρτητων καλλιτεχνικών εκδόσεων.


'We feel tired of apologizing for and covering up our interest in SM. We feel tired of being considered sick. We feel tired of being considered unacceptable. We are coming out. If you are not ready for that, too bad! Your unreadiness is not our problem' Jay Wiseman, Sm101
Η ηδονιστική υπέρβαση που προέρχεται απο το να βουτάς στο σκοτάδι και την βρωμιά παρέα με τρυφερότητα, υποταγή, την συντροφιά σου και την αμοιβαία ευχαρίστηση. Αν είμαι κάτι αυτό είναι το αποτέλεσμα των πράξεων μου, των συμπεριφορών μου, της σχέσης μου με το περιβάλλον και κυρίως των επιθυμιών μου. Καταθέτω το προσωπικό μου ερωτικό βίωμα απο φωτογραφίες που αποτελούν μέρος της φωτογραφικής δουλειάς Kink Diaries.

Μάνος Χρυσοβέργης
Ερωτευμένος με την φωτογραφία τα τελευταία δέκα χρόνια έχει ολοκληρώσει ένα ημερολογιακό project με γυμνά φιλικά πρόσωπα (Bodies) και ένα project όπου πραγματεύεται μια προσωπική αναζήτηση της ομορφιάς μέσω της εγγύτητας, της φθοράς, της έντασης και του ερωτισμού (A terrible beauty). Το τελευταίο του project αποτελεί μια προσωπική καταγραφή του κόσμου του bdsm, όπου φωτογραφίζει ατομικές εμπειρίες όπως και φίλους/ες της σκηνής με το όνομα Kink Diaries. Επίσης συμμετέχει σε θορυβώδη μουσικά σχήματα, εκδίδει το fanzine Pleasure Fields, έργα του έχουν εκτεθεί και δημοσιευτεί εντός κι εκτός ελλάδας, έχει εργαστεί για την Lifo και το Greka και πλέον είναι καθηγητής φωτογραφίας

“Το φύλο μου το βρίσκω και το ορίζω στο σκοτάδι και στην ρευστότητα του, έτσι προσπαθώ να το απεικονίσω και στο έργο μου. Εστιάζω την προσοχή μου σε μονοχρωματικές απεικονίσεις και ίχνη φωτός, βρίσκοντας τον εαυτό μου σε έναν από τους δυο τόνους των άκρων αγνοώντας τις γκρίζες περιοχές. Οι γκρίζες ζώνες και οι ενδιάμεσες καταστάσεις δεν είναι για εμένα, δεν θα έπρεπε να είναι για κανέναν. Καμία κοινωνία δεν πρέπει να ορίζει των πρωτογενή εαυτό μας και να αλλοιωνόμαστε κάπου στην μέση εκβιαστικά. Το φύλο και ο εαυτός μου επιθυμώ να συναντηθούν μεταξύ του χάους και της ελευθερίας , τότε μόνο ίσως γίνουν ένα”.

Ο Γεώργιος Κάνης (ετών 29) γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Χίο. Ζει μόνιμα στην Αθήνα από το 2010. Σπούδασε Οικονομικά και στη συνέχεια Αρχιτεκτονική Διακόσμηση και κατ’ επιλογήν ποτέ δεν ασχοληθήκε επαγγελματικά με κανένα από αυτά τα επιστημονικά πεδία. Ασχολείται με την φωτογραφία και την ζωγραφική για περισσότερο από δέκα χρόνια και σκοπός του είναι μελλοντικά να απασχοληθεί αποκλειστικά μόνο με αυτά.



“Τα φύλλα μου πέσανε. Mαραίνομαι.
Μα νιώθω σαν να ξεναγενιέμαι...
Τίποτα δεν με διαχωρίζει από τα στοιχεία που με περιτριγυρίζουν.
έχω χίλιους εαυτούς που δεν χωράνε σε έναν.
Χίλιες ψυχές να κοιμούνται σε ένα σώμα.
Αναδημιουργούμαι με την κάθε στροφή των δεικτών.
Στρέφομαι πάντα προς τα μάτια.
Στο μόνο μέρος όπου ορίζονται οι οντότητες.
Όσο αλλάζουν οι πλανήτες και οι εποχές αφήνομαι στο είναι μου που σημαίνει τίποτα, παρά μόνον το άπειρο.
Μόνο εκεί μπορώ να βρω μέρος να πλαγιάσω όλα μου τα σημάδια από πολλαπλές ταυτότητες που καθορίζουν ένα από τα εγώ μου
Είμαστε άφυλοι - ανέγγιχτα πλανόδιοι στην αιωνιότητα.
Ζωντανοί ή πεθαμένοι φυλάμε το σύμπαν μέσα μας.
Μέχρι να σβήσει ο ήλιος”

Η Λίλη Ζουμπούλη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1994. Παρακολούθησε σεμινάρια με τη φωτογραφική ομάδα Stereosis.
Έκανε την πρώτη της ατομική έκθεση (2014) στο βιβλιοπωλείο του ΜΙΕΤ στη Θεσσαλονίκη και αργότερα στον "ΙΑΝΟ" στην Αθήνα, όπου και παρουσίασε την πρώτη έκδοση του έργου της που δημοσιεύτηκε από τον εκδοτικό οίκο Άγρα. Η δουλειά της έχει δημοσιευθεί επίσης σε πολλά περιοδικά και ιστοσελίδες τέχνης, όπως το "Γκρέκα", "Lifo", "The Kiosk Of Democracy", "Proom" "Pinterest", Tsunamy Bokks του Παρισιού, Dreck Magazine-Lust-Isuse κ.λ.π.
Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό και έχει παρακολουθήσει πολλά εργαστήρια με σημαντικούς φωτογράφους όπως ο Στράτος Καλαφάτης (2012) και ο Jacob Aue Sobol (2013)
Ηταν υποψήφια για το βραβείο GOMMA Grant 2016.


“Η ιδέα αυτής τς σειράς, είναι να δοθούν οι απαραίτητες συστάσεις του εαυτού μου, να οδηγήσει στην αποκάλυψή του, σε ένα ψυχικό "ξεγύμνωμα".
Αυτό προσπαθώ να το πραγματώσω, μέσα από αυτοπορτραίτα ακέφαλα. Η σκέψη να απουσιάζει το κεφάλι, οφείλεται στην πεποίθηση ότι αποφεύγοντας το πρόσωπο και δη το βλέμμα, ο θεατής επικεντρώνεται στο σώμα. Το σώμα που επιθυμεί μέσα από τη στάση του ή την κίνησή του, να δηλώσει συναισθηματικές ταλαντεύσεις, χαρακτηριστικά ιδιώματα, τη σχέση του ακόμα ακόμα με τον πόνο, τη χαρά, το φόβο, τον έρωτα. Η σειρά αυτή αποσκοπεί σε ένα ψυχογράφημα, σε μία ψηλάφηση εσωτερική...”

Η Βασιλική Σανδάλη γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος στην τεχνολογική εκπαίδευση. Εργάζεται τα τελευταία έντεκα χρόνια στο χώρο των πνευματικών δικαιωμάτων του βιβλίου. Με τη φωτογραφία ασχολείται ερασιτεχνικά από το 2009 που παρακολούθησε τα πρώτα σεμινάρια με τον Χρήστο Κοψαχείλη. Το 2015 - 2016 παρακολούθησε το βασικό σεμινάριο του Πλάτωνα Ριβελλη. Την άνοιξη του 2016 βρέθηκε στη short list του Athens Photo Festival, ενώ τον Ιούνιο του 2016 συμμετείχε στο Parallel Voices του International Photometria Photo Festival.
Η Γεωργία Πονηράκου επιχειρεί να αποτυπώσει συναισθήματα και το πώς αυτά εκδηλώνονται. Στο υλικό της η ανθρώπινη παρουσία είναι έντονη ακόμα κι όταν υπονοείται. Η μητρότητα ως έκφανση του γυναικείου φύλου και ως συγκλονιστικό βίωμα επίσης παρουσιάζεται με υπονοούμενα, καθώς η έκφρασή της είναι απείρως δύσκολη ακόμη και μέσα από την κωδικοποίηση της τέχνης.

Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Με τη φωτογραφία ασχολείται από το 2011 και συνεχίζει. Έχει συμμετάσχει σε αρκετές εκθέσεις, ενώ φωτογραφίες της έχουν φιλοξενηθεί σε πλήθος ηλεκτρονικών περιοδικών και sites.
Η Εύα Γερομιχαλού-Βέη αποτυπώνει τους φίλους της με μια αθώα και συγχρόνως συγκινητική απλότητα, σαν σε σελίδες ενός καθημερινού ημερολογίου.Το σκληρό άσπρο-μαύρο καθόλου δεν στερεί από τη γλυκύτητα και την ομορφιά της νιότης, βυθισμένης σε περιπτύξεις μιας ετεροφυλόφιλης σεξουαλικότητας, έτσι απλά, σα να μη συμβαίνει τίποτα!....

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1996. Είναι τελειόφοιτη του τμήματος Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης στα Ιωάννινα. Ασχολείται με την τέχνη της φωτογραφίας τα τελευταία χρόνια. Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στη Θεσσαλονίκη.Το 2015 επιλέχθηκε να συμμετάσχει στο παράλληλο πρόγραμμα της 5ης Μπιεννάλε Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης με τίτλο "Identalterity".
'Νίψον ανομήματα, μη μόναν όψιν.' Πλένετε την ψυχή, όχι μόνο το πρόσωπο.
Η video performance ξεκινά με μια καθημερινή πράξη υγιεινής, το πλύσιμο των δοντιών. Το νεανικό γυναικείο στόμα καλύπτει όλο το πλάνο, η λήψη επικεντρώνεται στην δράση και όχι στον δράστη ή το υποκείμενο. Χωρίς τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του προσώπου, αυτό το στόμα θα μπορούσε να ανήκει σε οποιοδήποτε άτομο.
Το στόμα καρτερικά περιμένει την κάθαρση. Η οδοντόβουρτσα, ως καθαρτήριο μέσω εισβάλει από τα αριστερά του προσώπου και αρχίζει με επαναλαμβανόμενες κινήσεις το βούρτσισμα των δοντιών. Η διαδικασία αυτή προκαλεί την ελαφρά αιμορραγία των ουλών. Η παρουσία του αίματος, ως ένδειξη μιάσματος και ακαθαρσίας οδηγεί το υποκείμενο στο να συνεχίσει πιο επιθετικά το πλύσιμο της στοματικής κοιλότητας. Μια δράση η οποία εξελίσσεται σε εμμονή και προκαλεί αυτοτραυματισμό.
Το στόμα είναι μια πληγή, τα χείλη χρωματίζονται από το αίμα. Το στόμα κλείνει ορμητικά σχηματίζοντας μια ουλή. Η αμαρτία του λόγου έχει επιτέλους εξαγνισθεί.
Όλες οι αμαρτίες του γυναικείου φύλου έχουν επιτέλους βρει την κάθαρση. Η ψυχή των αμαρτωλών μπορεί να πλυθεί μόνο μέσα από τον σωματικό πόνο. Γιατί το σώμα είναι φθαρτό, γιατί η ομορφιά και η νεότητα είναι εφήμερες. Γιατί η έκφραση του λόγου και της επιθυμίας του σώματος αντιμετωπίζεται ακόμα και σήμερα ως αμαρτία μέσω της θρησκείας και του κοινωνικού καθωσπρεπισμού.
 (video)

Η Γεωργία Λαλέ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1989. Σπούδασε γλυπτική και βιντεοτέχνη στην ΑΣΚΤ της Αθήνας με καθηγητές τον Γ. Λάππα και τον Μ. Σαντορινέο. Έλαβε το μεταπτυχιακό της πάνω στις εικαστικές τέχνες από το School of Visual Arts NYC, στο Μανχάταν, με υποτροφίες από το ομώνυμο πανεπιστήμιο και το Ίδρυμα Βασ. και Ελ. Γουλανδρή. Η δουλειά της έχει ευρέως εκτεθεί στις ΗΠΑ, στο Βερολίνο, στις Βρυξέλλες και στην Ελλάδα. Η περφόρμανς της #OrangeVest εκτέθηκε στο Ελληνικό περίπτερο της 15ης Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής στην Βενετία το 2016. Ζει και εργάζεται στην Νέα Υόρκη.

«Το σπίτι ως προίκα»
Το βασικό αντικείμενο της δράσης είναι το «σεμεδάκι». Η δράση αυτή έχει ως στόχο τη δημιουργία μιας κατάστασης(βλ. Καταστασιακοί), μέσω της παράδοσης του ελληνικού νοικοκυριού και πώς αυτό παίζει σημαίνοντα ρόλο στην πορεία της ζωής των γυναικών –ιδιαιτέρως του περασμένου αιώνα, στην εξέλιξή της και στο πεδίο επιλογών του έγγαμου βίου, μιας και τα είδη προικός αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού νοικοκυριού. Με ενδιαφέρει ιδιαιτέρως η συσχέτιση και ο παραλληλισμός του παρόντος με στοιχεία του παρελθόντος και το πώς αυτά μετεξελίσσονται σε συμβολισμούς μέσα από την παράδοση. Η ιδέα αυτή βασίζεται στη δράση που πραγματοποίησε η Ευαγγελία Μπασδέκη το 2005, με τίτλο «Tama art» κατά την οποία εκτέλεσε μια πορεία-προσκύνημα –όπου μπουσουλώντας σε κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, κατέληξε στην είσοδο του Μεγάρου Μουσικής, όπου στεγαζόταν το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης – με σκοπό την ολοκλήρωση ενός τάματος. Χρησιμοποιώντας το στοιχείο της υπερβολής και της επανάληψης διακοσμείται ένας χώρος – φαντασιακός μεν, ορισμένος από το ήδη υπάρχον περοβάλλον δε – αποτελούμενος από διάφορα έπιπλα και μικροαντικείμενα που επιλέχθηκαν για τη διεξαγωγή της δράσης και ορίζουν τον καμβά διεξαγωγής της performance.
Η δράση ξεκινάει με το σκηνικό έτοιμο να υποδεχτεί την επέμβαση με τα σεμεδάκια. Ο χώρος αποτελείται από ένα θρανίο-τραπέζι, δυο καρέκλες, τρία μικρά έπιπλα με μικροαντικείμενα τοποθετημένα πάνω τους και μια παλιά βαλίτσα-σεντούκι με την επιγραφή « ΕΙΔΗ ΠΡΟΙΚΟΣ » γεμάτη με σεμεδάκια παντός τύπου, από την οποία και θα προμηθεύομαι τα σεμεδάκια για τη διεκπεραίωση της δράσης. Ξεκινάω, φορώντας μια ποδιά(λευκή και κεντημένη επίσης στο χέρι) – ως νοικοκυρά – να διακοσμώ επιμελώς το χώρο. Αφού ολοκληρωθεί το στήσιμο του χώρου, συνεχίζω να τοποθετώ σεμεδάκια στα κεφάλια των θεατών – έτσι ώστε η θέασή τους να συνεχίσει να διαδραματίζεται δια μέσου της επιφάνειας του υφάσματος – οι οποίοι δεχόμενοι την παρέμβασή μου, μετατρεπόντουσαν αυτόματα σε ενεργά αντικείμενα του χώρου και κατ’ επέκταση της δράσης. Στη συνέχεια, βγάζω από πάνω μου την ποδιά και αρχίζω να ντύνομαι κι εγώ με σεμεδάκια, μέχρις ότου να καλύψω και το κεφάλι μου. Έπειτα, προχωρώ και κάθομαι σε μια από τις καρέκλες που είναι στημένη στο κέντρο του σκηνικού, τοποθετώντας ένα ακόμα σεμεδάκι στο κεφάλι μου, το οποίο καλύπτει σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό το σώμα μου και παραμένω καθιστή, ακίνητη – έχοντας γίνει ένα με τον υπόλοιπο χώρο – λήγοντας τη δράση.
Η χρήση και η ερμηνεία στοιχείων της ελληνικής παράδοσης τίνει να γίνει ειρωνική, σε μια προσπάθεια επαναπροσδιορισμού της θέσης του ατόμου-γυναίκας-καλλιτέχνη στην τέχνη και κατ’ επέκταση στους κυρίαρχους κοινωνικούς θεσμούς. Μέσα από μια παρωδία της ελληνίδας νοικοκυράς, θέτονται ερωτήματα γύρω από το αντικείμενο της τέχνης και πως αυτό μπορεί να εισβάλλει και να κατοικοεδρεύσει μέσα στην καθημερινότητά μας.
(performance)

Η Αφροδίτη Δάφνου γεννήθηκε το1987 και μεγάλωσε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτη του Τμήματος Ενδυματολογίας του Ι.Ι.Ε.Κ. Δέλτα και το 2014 εισήχθει στη Σχολή Καλών Τεχνών Φλώρινας, στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Σήμερα είναι σπουδάστρια στο 3ο έτος, με διδάσκοντες τους Χάρη Κοντοσφύρη, Θωμά Ζωγράφο(υπεύθυνοι εργαστηρίου) και Αγγελική Αυγητίδου(performance).
Στο παρελθόν, εργάστηκε ως διακοσμήτρια βιτρινών, ενώ από το 2014 μέχρι σήμερα έχει πάρει μέρος με ζωγραφικά έργα και performance σε ομαδικές εκθέσεις στα πλαίσια της εξωστρέφειας του 3ου εργαστηρίου του ΤΕΕΤ.